ROZDZIAŁ III

*Zgub się, jeśli chcesz. Znajdź tylko drogę do domu*

Neville jak zawsze po dodatkowych zajęciach z zielarstwa porządkował szklarnie. Może to dziwne ,ale uwielbiał to robić. Mógł wtedy nieustannie myśleć o pewnej blondwłosej dziewczynie, która do reszty zawróciła mu głowie. Od zdarzenia w Wielkiej Sali minęły już ponad 2 miesiące, bo kończył się październik,ale Neville dzień w dzień myślał o tych ogromnych,pięknych oczach pełnych szczerej wdzięczności za tę"obronę". No bo przecież i tak by nic się nie stało. Wszyscy nauczyciele tam byli. A jednak Neville nawet tego nie planował. Czuł jakby serce Luny przyciągało jego. Nie mógł jej nie obronić. Tak jakby się teleportował. 

Był z siebie naprawdę dumny. Nie stchórzył, nigdy nie stchórzył. Z tych rozmyślań wyrwało go ciche otwarcie drzwi. 

-Cześć Neville. 

-Luna!- Chłopak czuł jak jego twarz zalewa ogromny rumieniec. 

-Co tu robisz?- Blondwłosa cicho zamknęła za sobą drzwi.

-To trochę oczywiste pytanie.

-Ależ wiem. Po prostu czasem nie wiadomo od czego zacząć rozmowę. Od tego są pytania bezsensowne. A więc czym się teraz zajmujesz?

-Porządkuje te doniczki. Jakbyś miała ochotę możesz mi pomóc. - Neville poczuł,że powiedział coś bardzo głupiego. No bo jak dziewczynie o skórze jak z jedwabiu proponować czyszczenie brudnych doniczek. 

-Bardzo chętnie!- Luna ku jego zdumieniu szybko odgarnęła sobie jeden rząd donic i szeroko się uśmiechnęła. 

Po wtorkowych zajęciach zawsze było dużo sprzątania, więc Neville i Luna dość długo, może 3 godziny siedzieli w szklarni i sprzątali. Nieustannie znajdowali nowe tematy do rozmowy. Neville raz tak się roześmiał, że przewrócił sadzonki Mandragor. Było wesoło.

Zbliżała się 19, więc kończyli. 

-Luna...

-Tak?

-Ślicznie dziś wyglądasz. Nawet z tym błotem we włosach - Neville nerwowo podrapał się po szyi. Jak zawsze w stresowych sytuacjach.

-Dziękuję, to bardzo kochane, co mówisz. - Luna  stanęła na palcach, ucałowała Neville'a w policzek i mocno przytuliła. - Muszę już iść. Będę za Tobą tęsknić.

Luna wyszła ze szklarni, a Neville skacząc ze szczęścia stłukł część doniczek,które udało się im umyć. Z daleka usłyszał słodki śmiech Luny. 

"Kocham ją, po prostu kocham". - Pomyślał i szybko użył zaklęcia Reparo.

Bardzo przepraszam,że rozdział jest taki krótki.

Wena poszła się kąpać. Proszę o opinie w komentarzach!

~Ronnie.